Walenta Janina

nauczycielka, działaczka ruchu regionalnego. Urodziła się 18 czerwca 1910 roku w Czechowicach w patriotycznej rodzinie Czesława i Heleny Wojciechowskich. Jej ojciec urodził się w Linowcu w Poznańskiem, ale wychował się w Tarnowie. Na Śląsku Cieszyńskim podjął pracę jak wielu innych nauczycieli, którzy przybyli tutaj, aby wesprzeć lud śląski w walce o zachowanie polskości wobec nasilającej się germanizacji. Od 1902 roku pracował w Szkole Ludowej nr 1 w Czechowicach, a w latach 1913-1923 był kierownikiem tejże szkoły. Przed objęciem tej posady pracował w szkołach: w Kozach, w Lipniku, w Komorowicach Krakowskich. Działał w wielu miejscowych organizacjach społecznych i kulturalno - oświatowych.

Matka Helena pochodziła ze znanej czechowickiej rodziny Kłaptoczów. Jej ojciec Józef przez 35 lat sprawował funkcję wójta w Czechowicach. W ramach istniejących możliwości podkreślał swą polskość opiekując się trzema miejscowymi szkołami (wszystkie otrzymały nowe budynki), stwarzał warunki dla rozwoju polskich organizacji kulturalno - oświatowych. Wprowadził też mimo oporu niemieckich członków rady do wewnętrznego urzędowania w gminie język polski (pisma i protokoły). Będąc prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej wprowadził polską komendę. Janina Walenta po ukończeniu czterech klas Szkoły Ludowej nr 1 w Czechowicach zdała egzamin wstępny do Gimnazjum im. Adama Asnyka w Białej. Miała wtedy 10 lat. Do szkoły dojeżdżała pociągiem ze stacji Czechowice - Południowe, do której wędrowała codziennie przez pola pół godziny. Gimnazjum było szkołą męską, dziewczęta przyjmowano w małych ilościach (do sześciu na klasę) i na specjalnych warunkach. Uczęszczały na zajęcia, ale ich nie odpytywano na lekcjach. Dwa razy w roku, na półrocze i na zakończenie roku szkolnego zdawały egzaminy ze wszystkich przedmiotów. Nazywano ich hospitantkami lub prywatystkami. Po ukończeniu gimnazjum kontynuowała naukę w szkole średniej, a potem podjęła studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jako przedmiot główny wybrała historię, a dodatkowy germanistykę. W czasie studiów należała do organizacji „Jedność” w której na początku pełniła funkcję sekretarki, a potem wiceprzewodniczącej. Będąc na czwartym roku studiów ukończyła jednocześnie Studium Pedagogiczne. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończyła w 1932 roku uzyskując dyplom magistra filozofii w dziedzinie historii. Po roku bezrobocia (w tym czasie udzielała prywatnych korepetycji) podjęła pracę w prywatnym żeńskim gimnazjum w Olkuszu gdzie uczyła trzy lata. Po kolejnym, tym razem półrocznym bezrobociu, w 1937 roku podjęła pracę w szkole podstawowej w Łaziskach Górnych. W tym czasie zdała państwowy egzamin kwalifikacyjny na nauczyciela szkoły średniej. W okresie okupacji jej rodzina doznała prześladowań ze strony hitlerowców. W listopadzie 1939 roku gestapo aresztowało jej wujów Józefa i Emila Kłaptoczów oraz siostrę Marię. Józef zginął w 1941 roku w obozie koncentracyjnym w Dachau. Emila zwolniono chorego na gruźlicę, zmarł w 1942 roku. Siostra Maria przesiedziała w obozach koncentracyjnych, najpierw w Ravensbrûck, a później Bergen - Belsen do końca wojny. Ona sama z nakazu niemieckiego urzędu pracy była zatrudniona jako pracownica fizyczna w jednej z kawiarń w Bielsku. Po przejściu frontu, w kwietniu 1945 roku podjęła pracę w liceum żeńskim w Bielsku. W 1950 roku z przyczyn rodzinnych przeniosła się do Gliwic, a kuratorium powierzyło jej stanowisko dyrektora Szkoły 11 - letniej w Łabędach. Po roku pracy przenosi się do II Liceum Ogólnokształcącego w Gliwicach. W 1956 roku wraca do rodzinnej miejscowości i obejmuje posadę dyrektora w Szkole 11 - letniej (szkoła podstawowa + liceum ogólnokształcące) w Czechowicach, gdzie pracowała aż do przejścia na emeryturę w 1970 roku. Obok pracy zawodowej udzielała się w działalności społecznej. Od 1937 roku należy do Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jeszcze przed wojną organizowała konferencje rejonowe, których celem było samodoskonalenie nauczycieli. Jest jedną ze współorganizatorów sekcji emerytów ZNP w naszym mieście. Będąc dyrektorem liceum ogólnokształcącego w Czechowicach – Dziedzicach podejmowała starania, które przyczyniły się do budowy nowego gmachu dla szkoły. Przez dwie kadencje pełniła funkcję radnej Miejskiej Rady Narodowej w Czechowicach - Dziedzicach. Po przejściu na emeryturę aktywnie włączyła się w działalność ruchu regionalnego, a szczególnie do prac przy tworzeniu Izby Regionalnej. Wraz z Antonim Mosiem i Barbarą Pająk przez wiele miesięcy zajmowała się porządkowaniem, katalogowaniem i opisywaniem eksponatów. Swoją postawą moralną, odznaczającą się godnością osobistą, rzetelnym wykonywaniem zawodu nauczyciela - pedagoga zyskała uznanie nie tylko przełożonych i podwładnych ale i dozgonną wdzięczność wychowanków. Za swą pracę została odznaczona między innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi.