Wycieczka pogranicza na październik
W październiku zapraszamy na wycieczkę pogranicze Małopolski i Podkarpacia Strachocina; Sanok; Biecz.
Termin : 7 październik 2023
Wyjazd spod MDK w Czechowicach -Dziedzicach, o godzinie 6:00, powrót ok. 22:00.
Ilość miejsc: 45
Zapisy od 8 września 2023 roku, w sekretariacie MDK w Czechowicach-Dziedzicach.
Koszt: 230,00 zł (w tym 50,00 zł, które zbierze przewodnik w autokarze).
Plan wycieczki:
1/ Strachocina, wieś położona w dolinie potoku Różowego, otoczona wysokimi wzgórzami. Dolina otwiera się na wschód, na dolinę Sanu, przebijającego się w tych terenach przez Góry Słone. Historia wsi zaczyna się w drugiej połowie XIV wieku, akt fundacyjny wystawił król Kazimierz Wielki, na rzecz braci Piotra i Grzegorza z Kunowej (10 maj 1369). Pierwszym wójtem był imć Strachota. Strachocina była wsią królewską. Potem "poszła" w dzierżawę aż do 1772 roku (I rozbiór Polski).W XVI i XVII wieku dzierżawcami był ród Bobolów (dworek, istniejący do dziś, "Bobolówka" - główne miejsce kultu św. Andrzeja Boboli). W 1624 roku wieś najechali Tatarzy pod wodzą Kantemira. Spalili kościół, plebanię, dworek Bobolów i reszta wsi. Wieś odbudowano. Kolejny najazd tatarskich wojsk nastąpił w 1655 roku. Andrzej Bobola pochodził ze szlacheckiego rodu, osiadłego w Małopolsce, pieczętującego się herbem Leliwa, urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie. Kult św. Andrzeja Boboli w Strachocinie zainicjował ksiądz Stanisław Adamiak, w miejscowym kościele pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W okresie II Rzeczpospolitej św. Andrzej Bobola został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości. Od 16 maja 2002 św. Andrzej Bobola jest drugorzędnym patronem Polski. Decyzją Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, święty od 21 września 1999 jest patronem Czechowic-Dziedzic,, a jego postać umieszczono na prawej części herbu miasta.
2/ Sanok, Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku – pierwsze i największe pod względem liczby zgromadzonych obiektów muzeum etnograficzne w Polsce założone po drugiej wojnie światowej. Położone jest na terenie Białej Góry, części dzielnicy Wójtostwo, na prawym brzegu Sanu, w paśmie Sanocko-Turczańskich. Park etnograficzny zajmuje powierzchnię 38 ha. Muzeum otwarte jest przez cały rok. Muzeum prezentuje kulturę ludową pogranicza na obszarze pogórzy oraz wschodniej części polskich Karpat (Bieszczady i Beskid Niski). Są to tereny, które do lat czterdziestych zamieszkane były przez kilka grup etnograficznych, z których Pogórzanie są grupą polską, a Bojkowie, Łemkowie i Zamieszańcy, są grupami ruskimi. W wyniku wojny i działań władz państwowych w latach powojennych, doprowadzono do rozproszenia na tym obszarze grup ruskich i przerwania ciągłości kulturowej na ziemiach przez nie zamieszkałych. Ze względu na znaczenie dla kultury regionu było pierwszym założonym po II wojnie światowej muzeum etnograficznym w Polsce, które dzięki kontaktom zagranicznym uzyskało jeszcze w latach siedemdziesiątych status samodzielnej placówki administracyjnej i naukowej, z pierwszym w historii polskiego muzealnictwa statutem typu skansenowskiego. Statut Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku był pierwszym tego rodzaju aktem prawnym w Polsce i posłużył następnie wielu innym placówkom do opracowywania własnych statutów normujących działalność powstających parków etnograficznych. Z inicjatywy Aleksandra Rybickiego w Parku Etnograficznym powstała również pierwsza w Polsce stacja doświadczalna środków do konserwacji drewna zabytkowego. Za jego czasów powstały w Sanoku również dwie pracownie: konserwatorska i budowlana, które funkcjonują do dzisiaj. Rybicki rozpoczął wydawanie czasopisma naukowego „Biuletyn Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku” (od 1964). Uzupełnieniem oferty skansenowskiej są organizowane na terenie placu muzealnego cykliczne festiwale muzyki, rękodzieła i ludowego jadła. Zapraszani są wykonawcy m.in. z Węgier, Słowacji i Ukrainy.
Do najważniejszych tradycyjnych imprez organizowanych w okresie letnim należą:
- Kiermasz Karpackich Smaków
- Festiwal Zaklęte w Drewnie
- Jarmark Folklorystyczny.
3/ Biecz, dom z basztą.
Dom Barianów-Rokickich (Dom z Basztą), tzw. Stara Apteka, stoi przy ulicy Węgierskiej, w sąsiedztwie okazałej Kolegiaty Bożego Ciała. Kamienica przylega do baszty obronnej z XIV wieku, połączonej z systemem murów obronnych, które wzmacniały średniowieczny system fortyfikacyjny Biecza. Baszta zwana jest też rajcowską, ponieważ to rajcowie bieccy zobowiązani byli do jej obrony w razie zagrożenia z zewnątrz. Dwukondygnacyjną kamieniczkę w ciągu wieków kilkakrotnie przebudowywano. Od początku miała charakter obronny, o czym świadczą otwory strzelnicze w zachodniej części strychu. Budynek jest zwieńczony renesansową attyką i nakryty wklęsłym dachem – jego połacie nachylone są do wewnątrz budynku, a woda odprowadzana specjalnym systemem rynien. W Domu z Basztą zachowały się renesansowe nadproża i pierwotny układ pomieszczeń na różnych poziomach. Dom wybudowany został w 1523 roku. W dwadzieścia cztery lata później Barbara Uździeniczka sprzedała go Marcinowi Barianowi-Rokickiemu – aptekarzowi, rajcy i burmistrzowi Biecza. Najpierw on sam, a później członkowie jego rodziny prowadzili tu aptekę. W 1683 roku budynek wraz z apteką przeszedł na własność Mikołaja Akierbama, męża Katarzyny Rokickiej (praprawnuczki Marcina). Pod koniec XVII wieku Starą Aptekę kupił starosta libuski Jan Rey z Nagłowic i budynek przestał pełnić rolę apteki. W kolejnych wiekach właściciele kamienicy zmieniali się kilkakrotnie. W 1963 roku Dom z basztą został wykupiony przez władze miejskie Biecza i przeszedł na własność miasta. Po trwających ponad 10 lat pracach renowacyjno-konserwatorskich wg projektu Andrzeja Krzyżanowskiego, w 1978 nastąpiło otwarcie Domu z Basztą jako obiektu muzealnego. W ramach remontu przywrócono kamienicy oryginalny, renesansowy wygląd. We wnętrzach urządzono wystawę związaną z aptekarstwem, na którą składają się eksponaty pozyskane w ramach prac archeologicznych. Ponadto ekspozycję wzbogaciły okazy z bieckiej apteki Fusków i apteki w Brzostku, w której pracował Ignacy Łukasiewicz. W kamienicy urządzona została także wystawa poświęcona tradycjom muzycznym Biecza i regionu. Natomiast na pięciu poziomach baszty rajcowskiej prezentowane są wyroby dawnych rzemiosł bieckich. Dom z Basztą jest jednym z oddziałów Muzeum Ziemi Bieckiej – obok Kromerówki, Baszty kowalskiej oraz Turmy pod wieżą ratuszową.
Zapraszamy
Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
