Wystawa "Skarb średzki" i zwiedzanie Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego
Skarb średzki – jedno z najcenniejszych znalezisk archeologicznych XX wieku w Europie, kolekcja monet srebrnych i klejnotów monarchów czeskich, znalezionych w 1985 i 1988 r. w Środzie Śląskiej podczas prac budowlanych przy ulicy Daszyńskiego oraz na wysypisku gruzu na terenie MOSiR. Skarb w większości rozkradziony przez przypadkowych znalazców i odkrywców-amatorów był pod koniec lat 80. XX wieku powodem milicyjnej akcji na terenie Polski o kryptonimie "Korona" oraz kilku procesów karnych. Z odzyskanych fragmentów znaleziska w muzeach we Wrocławiu i Środzie Śląskiej znajduje prawie osiem tysięcy monet, gotycka korona ślubna, złote pierścienie i inne elementy średniowiecznej biżuterii. Do 1995 r. prowadzono prace rekonstrukcyjne oraz katalogowanie zabytków. W wyniku tych prac stwierdzono, że w skład skarbu średzkiego, nie licząc biżuterii i złotych florenów wchodzi 7691 monet srebrnych. W Muzeum Narodowym we Wrocławiu reprezentowany jest jeden z najcenniejszych skarbów odnalezionych w Europie w XX w. – i to w dodatku w całości! Wystawa przygotowana w 30. rocznicę odkrycia Skarbu Średzkiego odsłania się w nowej, atrakcyjnej aranżacji, a słynne znalezisko po raz pierwszy obejrzeć można w pełnym zasobie, w jakim znane jest nam dzisiaj. Skarb Średzki uważany jest za jedno z najważniejszych znalezisk tego rodzaju w Europie, przede wszystkim ze względu na obecność arcydzieła średniowiecznej sztuki złotniczej: złotej korony kobiecej, niezrównanej w swej urodzie i kunszcie wykonania. Oprócz korony prezentowane są też pozostałe elementy skarbu: klejnoty, złote i srebrne monety (także te z wcześniejszego o trzy lata znaleziska w Środzie Śląskiej) oraz fragmenty naczyń ceramicznych, w których skarb został zabezpieczony przez swych średniowiecznych właścicieli. Ekspozycja jubileuszowa poszerzona została o nowe wątki ukazujące okoliczności wydarzeń sprzed trzech dekad. Prezentowane są także materiały archiwalne z czasów odkrycia: fotografie, rysunki i dokumenty. Muzeum Narodowe przeprowadziło też projekt badawczy, którego wyniki prezentowane są w gablotach uzupełniających oraz podświetlanej tablicy, całość dopełniają wyświetlane filmy dokumentalne poświęcone Skarbowi Średzkiemu.
Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego
Muzeum mieści się w głównym budynku uniwersyteckim, barokowym gmachu projektu Krzysztofa Tauscha, usytuowanym nad brzegiem Odry. Jego sylwetka architektoniczna, wzbogacona wspaniałym wystrojem rzeźbiarskim i malarskim, zaliczana jest do najcenniejszych zabytków barokowych w Polsce i w Europie Środkowo-Wschodniej.
W skład Muzeum wchodzą następujące zabytkowe sale:
Aula Leopoldyńska – największa i najbardziej reprezentacyjna sala gmachu głównego – to jedyne w Polsce, tak dobrze zachowane świeckie wnętrze barokowe z pełnym wystrojem, na który składa się iluzjonistyczne malarstwo ścienne Krzysztofa Handkego z Ołomuńca oraz dekoracja i wyposażenie rzeźbiarskie autorstwa Franciszka Mangoldta z Moraw i włoskiego mistrza Ignatiusa Provisore.
Oratorium Marianum z równie bogatym, jak Aula barokowym wystrojem i wyposażeniem, powstało jako kaplica zakonna w latach 1728-1741. Po sekularyzacji zakonu jezuitów i powołaniu Uniwersytetu w 1811 roku wnętrze przekształcono w koncertową Salę Muzyczną. Wieża Matematycznaz tarasem widokowym na wysokości 42 m. to dawne, urządzone w 1791 roku przez jezuitę, profesora Uniwersytetu L.A. Jungnitza Obserwatorium Astronomiczne z pierwszym przyrządem – wytyczoną na posadzce pomieszczenia Wieży linią południkową. Jest to jedyny tego typu instrument w Polsce.
oraz trzy sale ekspozycyjne:
Sala im. Romana Longchampsa
Sala im. Stefana Banacha
Sala pod filarem
Muzeum ma profil historyczny, a jego zbiory w przeważającej mierze są poświęcone szeroko pojętym dziejom uczelni – począwszy od XV wieku do chwili obecnej. Najstarsze zbiory mają jeszcze metrykę Akademii Leopoldyńskiej, większość pochodzi jednak z okresu późniejszego, po 1811 roku.
